夜已深， 真的好深了。。。
此刻的我， 还是睡不着。是在紧张吗？ 再过几天就是我的毕业典礼了。 说真的， 我一点兴奋的感觉也没有。也许我真的不在乎这个学士学位吧。。。
现在的我， 应该可以说是最幸福的。 一路来追求空少之梦的我， 在这个时候， 终于达成愿望了。我很感谢在这次帮助我不少的人。
1. 严义鸿---真的很谢谢你在facebook里tag我，让我知道有面试。
2. 王小倩---谢谢你不停的支持我追求我的梦想。
3. 我妈---虽然你觉得身为大学生的我不该做这样的工但你还是支持我。
4.钱翠萍---谢谢你给我德士司机的号码，让我成功的到达目的地。
5. 钱韦利---谢谢你热情的招待。
我好想大声呼喊。。。我成功了。从就读空少课程开始， 无论是老师还是校长， 你们都对我信心满满但我一次又一次的让你们失望。 从我面试亚航开始， 你们都对我说， 以我的条件， 可以选择更好的。尽管如此， 我还真的让你们失望了。 我面试过无数次的亚航， 每次我都充满信心但一次又一次的失望。。。我的信心真的跌到了谷底。。。
不知道为什么， 每次和我面试的朋友都轻而易举的进了航空公司的行业。 只有我， 依然被人拒于千里之外。我伤心， 真的好伤心。 我也知道， 在我身边有不少不看好我的人。你们在无意间的冷嘲热讽让我很受伤。 表面上我假装不在乎但你们说的每一句话都刺在我的心里。 我不怪你们， 没有你们伤人的话也不会造成今天的我。
今天的我， 可以大声的跟你们说。。。我正往我的梦想前进。我的努力， 总算遇到了我的伯乐--------马航。我在一步步把我的梦想转换成理想而如今， 它已成为我的职业。。。我终于冲上云霄。
也许有好多人认为， 要进入亚航是件多么容易的事但对我来说真的好难。 我不认命， 真的。。。我一共试了七次的面试但最后的结果还是失败。关关难过关关过，到了最后一关， 我还是被拒绝了。 我不明白是什么原因但这一切已经不重要了。
也许我的命就是和别人不一样。 顺的路， 我就是走不好。从一开始， 原本读完中六的我， 想要修读教育系， 将来当一名老师。 我不是没有努力过。我试了好多方法但就是不能转换科系。我甚至申请换大学但最后还是失败。幸好老天一路来眷顾我， 我成功当上补习老师。 教了五年的书， 我发觉， 我开始闷了。为什么当老师？ 很多人因为工资的原因才选择的。 我不能说我自己很伟大， 我的目的真的是为了帮助那些差的学生。在教书的几年里， 我的学生都是考试不及格的。我尽我所能把他们教会。 幸好他们也没让我失望。。。我每次都说， 没有教不会的学生， 只有不会教的老师。 这个原理， 我还坚守着因为我确实成功把一个连国语字都不会读的学生教到及格。
另一方面， 我的人生中出现了两个好老师。在中学时， 我的成绩一路来都不是很好。 我的人生是在两位老师的帮助下改变的。 认识我的人都知道我中五的成绩超级烂。幸好我遇到了两位好老师， 我中六的成绩才大大的改变。也许因为这样， 我也想成为好老师， 帮帮差的学生。
如今， 我想我也是时候退出教育界了。。。能帮的我已经帮了。我是时候专心追求我自己的梦想了。
在我三思之后有了这么一个决定。 既然顺的路我走不成， 那么这次， 我挑战艰难的路。我改变了我的目标。我决定 一定要进马航。我要面对更大的挑战。 在还没面试前， 我听了太多的流言。
1. 有人说， 马航不会要华人。 就算要， 也只会要很少的数量。
---今天我成功了。这个流言可以被打破了。只要你有足够的条件， 他们没有理由不要你。 不管你是华人， 马来人 还是。。。
2. 也有人说， 马航比较想要学历低的人。 他们只要SPM的。
---本人拥有学士学位。那。。。这个流言成立吗？ 对于这一点， 我不完全否认。 在面试时， 我真的被问到这点。我的意见是。。。只要你能说服面试官， 这绝对不是问题。
梦想是难以实现的但只要你肯努力， 你一定可以成功。当然， 首先要看看自己的条件。 如果你真的具备条件， 你一定会成功。 只是时机的问题而已。人生中一定会出现一些“小人”， 千万不要被他们左右你的决定。只要你认定目标， 总有一天， 你也一定会成功的！！！
我希望， 跟我一样拥有相同梦想的人，加油！！！
Saturday, July 31, 2010
Thursday, October 22, 2009
impian seorang anak sarawak....
Cerita tentang seorang budak sarawak untuk merealisasikan impiannya…
Apa itu impian? Impian itu bermakna cita-cita. Apa itu cita-cita? Cita-cita membawa maksud sesuatu yang anda ingin menjadi pada masa depan. Nama saya Anthony Ngui, seorang budak yang berumur 22 tahun dan berasal dari Sarawak. Saya amat percaya bahawa setiap orang mempunyai cita-cita tersendiri, termasuklah saya, impianku ialah menjadi seorang pramugara….
Berbeza dengan yang lain, pada umur belasan tahun, saya langsung tidak mempunyai cita-cita. Yang saya tahui ialah saya harus rajin belajar, cuba sedaya upaya untuk mendapatkan keputusan yang cemerlang dan barulah saya layak mempunyai cita-cita. Selepas SPM, saya berniat untuk melanjutkan pelajaran ke luar Negara. Pada masa itu, saya telah mengumpul segala-gala maklumat yang berkaitan dengan kursus farmasi. Minat saya ialah dalam bidang biologi tetapi saya tidak ingin belajar bioteknologi. Setelah berbincang dengan ibu bapa, mereka amat menyokong saya. Saya membuat keputusan untuk belajar di Kuala Lumpur selama 2 tahun dan 4 tahun di U.K(Sunderland). Saya telah mengira kosnya dan jumlahnya adalah sebanyak RM400,000. Saya tidak boleh dikatakan dilahir dalam keluarga yang berada tetapi bukan dalam keluarga yang miskin. Jadi, bapa saya pun amat kagum dengan saya yang mempunyai cita-cita yang begitu besar.
Segala-galanya seperti berlaku dengan terancang dan sempurna tetapi nasib malang saya telah muncul pada saat genting ini. Bapa yang saya sayangi telah meninggal dunia dalam satu kemalangan akibat kejutan elektrik. Saya langsung tidak boleh menerima kenyataan ini kerana semuanya berlaku dalam sekelip mata. Bapa, sila maafkanku yang merupakan anak derhaka. Saya masih ingat semasa saya masih belajar peralihan(transition atau lebih dikenali sebagai “remove” di semenanjung), saya telah bergaduh dengan ayahku. Disebabkan pergaduhan itu, saya tidak memanggil bapaku sebagai “bapa” selama 3 tahun. Hubungan antara saya dengan bapa saya telah musnah dan hancur. Selepas 3 tahun, barulah saya berkomunikasi dengan bapaku. Selama ini, bapa saya tidak pernah menolak permintaan saya seperti menghadiahi saya sebuah telefon bimbit yang bernilai RM1500 pada hari jadi ke-18 saya, menghadiahi saya sebuah kamera yang beribu-ribu ringgit dan sebagainya. Saya mengaku bahawa saya merupakan seorang anak manja tetapi saya merupakan seorang anak yang sangat sayang dan pentingkan keluarga. Sejak kecil-kecil lagi, saya berharap satu hari nanti, saya berpeluang menyara ibu bapa dan membawa mereka melancong ke banyak negara. Hasrat saya tidak akan tercapai kerana bapa saya telah meninggalkan saya dan yang tinggal hanya ibu seorang. Disebabkan bapa meninggalkan secara tiba-tiba, saya menjadi jenis yang sensitif dan lebih mementingkan keluarga. Saya takut tentang mak saya akan meninggalkan saya secara tiba-tiba juga. Apa yang saya boleh buat sekarang ialah doakan mak saya panjangkan umur dan banyakkan rezeki saya supaya berpeluang menyara mak semasa dia masih berada.
Segala-galanya telah musnah sejak kematian bapa. Disebabkan bapa tidak meninggalkan apa-apa pesanan, harta bapa susah dibahagikan. Abang saya yang bersifat tamak haloba telah meminta mak saya untuk membahagikan 1/3 harta bapa kepadanya kerana dia berasa mak merupakan seorang yang pilih kasihan. Abang saya berasa sekiranya dia tidak berbuat demikian, mak akan memberikan semua harta bapa kepada saya dan kakak saya. Saya masih ingat pada masa itu, mak sudah cukup sedih kerana kehilangan suami tetapi lebih teruk lagi ialah kemunculan abang yang ingin merampas harta. Mengapa? Mengapa keluargaku rentak pada sekelip mata?
Tidak lama kemudian, keputusan SPM saya telah dikeluarkan dan keputusan saya bukan seperti yang dijangkakan. Saya membuat keputusan untuk membatalkan niat saya yang ingin sambung pelajaran ke luar negara dan terus belajar tingkatan enam. Saya tidak ingin menggunakan terlalu banyak harta bapa saya kerana mak saya merupakan seorang suri rumah. Walaupun harta bapa melebihi RM1000,000 tetapi sekiranya saya belajar di luar negara, pastilah separuh daripada harta tersebut akan saya habis gunakan. Pada masa tersebut, saya tidak mempunyai apa-apa maklamat. Yang saya tahui ialah saya mesti rajin belajar dan memohon untuk menjadi seorang cikgu selepas tingkatan enam. Mak saya selalu meminta saya menjadi seorang cikgu tetapi saya tidak begitu berminat. Tidak tahu atas apa sebabnya, setelah habis belajar tingkatan enam, tiba-tiba saya sangat berminat untuk menjadi cikgu. Mungkin disebabkan cikgu sekolah menengah saya. Dia mengubah nasib saya kerana pada tingkatan lima, saya merupakan seorang pelajar dari aliran sains tetapi semasa tingkatan enam, saya telah menukar kepada aliran sastera. Sekolah saya merupakan sekolah yang terkenal di Sarawak atas sebab pencapaian akademik yang cemerlang. Semasa saya tukar kepada aliran sastera, banyak pelajar menghina saya. Mereka menggunakan pandangan sinis untuk memandang saya dan mengatakan saya bodoh kerana tidak dapat sambung pelajaran saya di aliran sains. Saya sangat sedih dan pada masa itu, saya telah rajin belajar untuk mengalahkan semua pelajaran yang lain. Pada masa tersebut, cikgu tingkatan saya telah banyak membantu saya dalam pelajaran dan dengan usahanya, saya menjadi pelajar terbaik di sekolah saya. Oleh sebab ini, saya mula perasan betapa pentingnya peranan seorang cikgu untuk mengubah nasib pelajar dan saya amat minat untuk menjadi seorang cikgu. Mungkin disebabkan saya telah disumpah atau saya memang tidak bertuah, saya gagal mendapat kursus pendidikan dan hal ini telah mengecewakan mak saya. Mak, saya tahu tentang anda menaruhkan harapan yang tinggi ke atas saya dan saya telah cuba buat yang terbaik. Saya tidak ingin menghampakan mak tetapi semuanya bukan yang saya boleh kawalkan. Saya mendapat pilihan terakhir dan masuk ke USM.
Secara jujur, saya memang cukup sedih. Saya tidak ingin belajar kursus yang ditawarkan kepada saya, iaitu Sains Kemasyarakatan. Tapi, apa yang boleh saya buat? Saya cuba pergi ke pusat pengajian ilmu pendidikan tetapi telah dihina dan dihalau keluar. Kerani yang bekerja di sana langsung tidak bermoral dan boleh dikatakan kurang ajar. Akhirnya, saya berkenalan dengan beberapa kawan yang juga ingin menjadi cikgu. Mereka memberitahu saya bahawa saya boleh memohon untuk belajar di UPSI yang terletak di Tanjung Malim. Saya dan rakan-rakan saya sekali telah memohon bersama-sama dan kami berjanji akan menuju kepada impian kami bersama-sama. Akhirnya, hanya saya seorang yang gagal dan yang lain telah berjaya belajar di UPSI. Tuhan, sekiranya anda betul-betul wujud dalam dunia ini, mengapa anda sering mempermainkan saya? Saya bukan jenis yang senang putus asa dan saya telah cuba sekali lagi untuk memohon belajar di UPSI. Malangnya, saya masih gagal pada peringkat temu duga.
Semasa sem ketiga berada di USM, saya terbaca suratkhabar tentang iklan yang berkaitan dengan pramugara. Pada masa itu, saya amat yakin tentang saya boleh mendapat pekerjaan ini. Dengan ketinggian saya yang lebih daripada mencukupi dan penampilan yang sederhana baik, pasti saya akan Berjaya. Mungkin anda boleh mengatakan saya merupakan seorang yang sering menukar cita-cita tetapi apa yang saya boleh buat? Saya telah cuba dan bukannya sekali sahaja. Yang saya tahu ialah saya mesti tinggalkan USM(tempat yang sedih) dan berani mengejar impian saya. Mengapa saya mengata USM ialah tempat yang sedih? Hal ini kerana saya terpaksa belajar di sini dan belajar sesuatu yang saya langsung tidak berminat. Dulu, saya beritahu diri sendiri, asalkan boleh masuk universiti, pastilah saya akan rajin belajar tetapi semuanya bukan seperti yang dijangkakan. Sekiranya anda tidak minat dengan kursus anda, anda akan berasa cukup tertekan dan tekanan hidup saya cukup membuat saya gila. Untuk membebaskan tekanan, saya selalu “lari” ke KL dan membazirkan beribu-ribu duit untuk membeli belah.
Setelah berbincang dengan mak, saya membuat keputusan untuk belajar di KL tentang pengetahuan asas untuk menjadi seorang pramugara. Di sana, boleh dikatakan merupakan masa yang paling gembira dalam hidup saya. Saya dengan beberapa kawan yang bercita-cita untuk menjadi pramagara telah belajar banyak ilmu pengetahuan berkaitan dengan pramugara. Kami berjanji antara satu sama lain untuk mengejar impian bersama-sama dan ingin merealisasikannya. Semasa belajar di KL, banyak kawan saya di USM dan rakan-rakan lain berasa saya amat bodoh kerana sanggup mengorbankan degree saya untuk menjadi seorang pramugara. Walau bagaimanapun, ini merupakan impian saya dan saya betul-betul berminat. Walaupun mahu saya korbankan apa-apa saja, saya pun sanggup. Mungkin saya betul-betul disumpah atau rezeki saya memang belum sampai, saya gagal dalam interview Air Asia. Saya berjaya masuk ke peringkat terakhir tetapi tidak tahu atas sebab apa, saya tidak dipilih oleh mereka. Kawan baik saya semua telah Berjaya dan meninggalkan saya. Kini, kawean baik saya telah berkhimat dalam Air Asia. Bukan sekali saja saya cuba untuk menghadiri temu duga untuk menjadi pramugara tetapi saya masih gagal. Saya telah cuba sebanyak 3 kali tetapi setiap kali masuk ke peringkat akhir, saya tidak mendapat apa-apa balasan daripada Air Asia.
Kini, saya merupakan pelajar tahun akhir USM dan tidak lama lagi saya akan dapat degree saya. Adakah saya masih sanggup menghadiri temu duga pramugara? Mak saya mula membantah saya kerana pada pendapatnya, lebih baik saya habiskan pelajaran saya terlebih dahulu sebelum pergi temu duga. Mak, saya memang mengalami tekanan yang besar semasa berada di USM dan saya langsung tidak minat untuk meneruskan pelajaran. Sekiranya boleh, saya sanggup meninggalkan USM walaupun saya hampir habis belajar. Saya tahu tentang kamu menaruh harapan yang tinggi kepada saya kerana antara 3 adik-beradik, saya seorang saja yang berjaya masuk universiti dan saya tahu anda amat kagum dengan pencapaian saya. Tapi, mak, saya sangat sedih dan mengalami tekanan yang besar. Adakah anda cuba berfikir dari pihak saya? Disebabkan mahu menggembiraka anda, adakah saya mesti habiskan degree saya? Impian saya ialah menjadi seorang pramugara lah…. Kini, anda minta saya untuk menyambungkan pelajaran sehingga master degree, andakah anda faham perasaan saya?
Sekarang, saya dalam perjalanan balik ke Sarawak. Semasa saya menaik penerbangan dari penang ke KL tadi, saya terjumpa kawan baik saya dalam kapal terbang. Dia merupakan kawan baik saya semasa belajar kursus pramugara dan kini dia telah memakai uniform pramugara. Saya amat gembira boleh berjumpa dengan dia dan kami telah bersembang dalam kapal terbang. Disebabkan dia perlu bertugas, kami tidak mempunyai masa yang panjang untuk berbual tetapi dia memberitahu saya tentang penerbangan tersebut merupakan penerbangan terakhirnya pada hari ini dan kami telah berjanji akan bertemu di Coffee Bean semasa tiba di KL. Saya mengambil peluang ini untuk bergambar dengannya dan kami telah banyak bersembang dengan kehidupan masing-masing. Dia menggalakkan saya untuk terus berusaha menjadi seorang pramugara dan harap satu hari nanti, kami boleh bertugas bersama-sama. Saya memang tidak akan putus asa tetapi saya hanya mempunyai masa yang sangat sikit untuk mengejar impian saya. Hal ini disebabkan saya hanya tinggal satu sem untuk mendapat degree saya dan sebelum saya menghabiskan pelajaran saya, saya tidak akan menghadiri apa-apa temu duga. Pada bulan Mei tahun depan, saya akan tinggal di KL sehingga saya balik ke USM untuk menghadiri konvokesyen saya pada bulan ogos. Dalam 3 bulan itu, saya akan menghadiri semua temu duga pramugara dan haraplah saya akan berjaya. Sekiranya saya gagal lagi, saya akan balik ke Sarawak atau terus menjadi cikgu tuisyen di Penang atau KL. Saya telah bosan menjadi cikgu tuisyen selama 3 tahun di USM dan saya betul-betul berharap satu hari nanti, saya akan berjaya bertugas di bawah mana-mana syarikat penerbangan untuk bekerja sebagai seorang pramugara.
Mungkin anda akan berasa adakah berbaloi bagi seorang “degree holder” untuk menjadi pramugara? Pada pendapat saya, asalkan itu impian saya, segala-galanya adalah berbaloi. Doakanlah supaya satu hari nanti, saya boleh menjadi pramugara mana-mana syarikat penerbangan dan mengkongsikan kehidupan saya sebagai seorang “Flight Attendant”….
Apa itu impian? Impian itu bermakna cita-cita. Apa itu cita-cita? Cita-cita membawa maksud sesuatu yang anda ingin menjadi pada masa depan. Nama saya Anthony Ngui, seorang budak yang berumur 22 tahun dan berasal dari Sarawak. Saya amat percaya bahawa setiap orang mempunyai cita-cita tersendiri, termasuklah saya, impianku ialah menjadi seorang pramugara….
Berbeza dengan yang lain, pada umur belasan tahun, saya langsung tidak mempunyai cita-cita. Yang saya tahui ialah saya harus rajin belajar, cuba sedaya upaya untuk mendapatkan keputusan yang cemerlang dan barulah saya layak mempunyai cita-cita. Selepas SPM, saya berniat untuk melanjutkan pelajaran ke luar Negara. Pada masa itu, saya telah mengumpul segala-gala maklumat yang berkaitan dengan kursus farmasi. Minat saya ialah dalam bidang biologi tetapi saya tidak ingin belajar bioteknologi. Setelah berbincang dengan ibu bapa, mereka amat menyokong saya. Saya membuat keputusan untuk belajar di Kuala Lumpur selama 2 tahun dan 4 tahun di U.K(Sunderland). Saya telah mengira kosnya dan jumlahnya adalah sebanyak RM400,000. Saya tidak boleh dikatakan dilahir dalam keluarga yang berada tetapi bukan dalam keluarga yang miskin. Jadi, bapa saya pun amat kagum dengan saya yang mempunyai cita-cita yang begitu besar.
Segala-galanya seperti berlaku dengan terancang dan sempurna tetapi nasib malang saya telah muncul pada saat genting ini. Bapa yang saya sayangi telah meninggal dunia dalam satu kemalangan akibat kejutan elektrik. Saya langsung tidak boleh menerima kenyataan ini kerana semuanya berlaku dalam sekelip mata. Bapa, sila maafkanku yang merupakan anak derhaka. Saya masih ingat semasa saya masih belajar peralihan(transition atau lebih dikenali sebagai “remove” di semenanjung), saya telah bergaduh dengan ayahku. Disebabkan pergaduhan itu, saya tidak memanggil bapaku sebagai “bapa” selama 3 tahun. Hubungan antara saya dengan bapa saya telah musnah dan hancur. Selepas 3 tahun, barulah saya berkomunikasi dengan bapaku. Selama ini, bapa saya tidak pernah menolak permintaan saya seperti menghadiahi saya sebuah telefon bimbit yang bernilai RM1500 pada hari jadi ke-18 saya, menghadiahi saya sebuah kamera yang beribu-ribu ringgit dan sebagainya. Saya mengaku bahawa saya merupakan seorang anak manja tetapi saya merupakan seorang anak yang sangat sayang dan pentingkan keluarga. Sejak kecil-kecil lagi, saya berharap satu hari nanti, saya berpeluang menyara ibu bapa dan membawa mereka melancong ke banyak negara. Hasrat saya tidak akan tercapai kerana bapa saya telah meninggalkan saya dan yang tinggal hanya ibu seorang. Disebabkan bapa meninggalkan secara tiba-tiba, saya menjadi jenis yang sensitif dan lebih mementingkan keluarga. Saya takut tentang mak saya akan meninggalkan saya secara tiba-tiba juga. Apa yang saya boleh buat sekarang ialah doakan mak saya panjangkan umur dan banyakkan rezeki saya supaya berpeluang menyara mak semasa dia masih berada.
Segala-galanya telah musnah sejak kematian bapa. Disebabkan bapa tidak meninggalkan apa-apa pesanan, harta bapa susah dibahagikan. Abang saya yang bersifat tamak haloba telah meminta mak saya untuk membahagikan 1/3 harta bapa kepadanya kerana dia berasa mak merupakan seorang yang pilih kasihan. Abang saya berasa sekiranya dia tidak berbuat demikian, mak akan memberikan semua harta bapa kepada saya dan kakak saya. Saya masih ingat pada masa itu, mak sudah cukup sedih kerana kehilangan suami tetapi lebih teruk lagi ialah kemunculan abang yang ingin merampas harta. Mengapa? Mengapa keluargaku rentak pada sekelip mata?
Tidak lama kemudian, keputusan SPM saya telah dikeluarkan dan keputusan saya bukan seperti yang dijangkakan. Saya membuat keputusan untuk membatalkan niat saya yang ingin sambung pelajaran ke luar negara dan terus belajar tingkatan enam. Saya tidak ingin menggunakan terlalu banyak harta bapa saya kerana mak saya merupakan seorang suri rumah. Walaupun harta bapa melebihi RM1000,000 tetapi sekiranya saya belajar di luar negara, pastilah separuh daripada harta tersebut akan saya habis gunakan. Pada masa tersebut, saya tidak mempunyai apa-apa maklamat. Yang saya tahui ialah saya mesti rajin belajar dan memohon untuk menjadi seorang cikgu selepas tingkatan enam. Mak saya selalu meminta saya menjadi seorang cikgu tetapi saya tidak begitu berminat. Tidak tahu atas apa sebabnya, setelah habis belajar tingkatan enam, tiba-tiba saya sangat berminat untuk menjadi cikgu. Mungkin disebabkan cikgu sekolah menengah saya. Dia mengubah nasib saya kerana pada tingkatan lima, saya merupakan seorang pelajar dari aliran sains tetapi semasa tingkatan enam, saya telah menukar kepada aliran sastera. Sekolah saya merupakan sekolah yang terkenal di Sarawak atas sebab pencapaian akademik yang cemerlang. Semasa saya tukar kepada aliran sastera, banyak pelajar menghina saya. Mereka menggunakan pandangan sinis untuk memandang saya dan mengatakan saya bodoh kerana tidak dapat sambung pelajaran saya di aliran sains. Saya sangat sedih dan pada masa itu, saya telah rajin belajar untuk mengalahkan semua pelajaran yang lain. Pada masa tersebut, cikgu tingkatan saya telah banyak membantu saya dalam pelajaran dan dengan usahanya, saya menjadi pelajar terbaik di sekolah saya. Oleh sebab ini, saya mula perasan betapa pentingnya peranan seorang cikgu untuk mengubah nasib pelajar dan saya amat minat untuk menjadi seorang cikgu. Mungkin disebabkan saya telah disumpah atau saya memang tidak bertuah, saya gagal mendapat kursus pendidikan dan hal ini telah mengecewakan mak saya. Mak, saya tahu tentang anda menaruhkan harapan yang tinggi ke atas saya dan saya telah cuba buat yang terbaik. Saya tidak ingin menghampakan mak tetapi semuanya bukan yang saya boleh kawalkan. Saya mendapat pilihan terakhir dan masuk ke USM.
Secara jujur, saya memang cukup sedih. Saya tidak ingin belajar kursus yang ditawarkan kepada saya, iaitu Sains Kemasyarakatan. Tapi, apa yang boleh saya buat? Saya cuba pergi ke pusat pengajian ilmu pendidikan tetapi telah dihina dan dihalau keluar. Kerani yang bekerja di sana langsung tidak bermoral dan boleh dikatakan kurang ajar. Akhirnya, saya berkenalan dengan beberapa kawan yang juga ingin menjadi cikgu. Mereka memberitahu saya bahawa saya boleh memohon untuk belajar di UPSI yang terletak di Tanjung Malim. Saya dan rakan-rakan saya sekali telah memohon bersama-sama dan kami berjanji akan menuju kepada impian kami bersama-sama. Akhirnya, hanya saya seorang yang gagal dan yang lain telah berjaya belajar di UPSI. Tuhan, sekiranya anda betul-betul wujud dalam dunia ini, mengapa anda sering mempermainkan saya? Saya bukan jenis yang senang putus asa dan saya telah cuba sekali lagi untuk memohon belajar di UPSI. Malangnya, saya masih gagal pada peringkat temu duga.
Semasa sem ketiga berada di USM, saya terbaca suratkhabar tentang iklan yang berkaitan dengan pramugara. Pada masa itu, saya amat yakin tentang saya boleh mendapat pekerjaan ini. Dengan ketinggian saya yang lebih daripada mencukupi dan penampilan yang sederhana baik, pasti saya akan Berjaya. Mungkin anda boleh mengatakan saya merupakan seorang yang sering menukar cita-cita tetapi apa yang saya boleh buat? Saya telah cuba dan bukannya sekali sahaja. Yang saya tahu ialah saya mesti tinggalkan USM(tempat yang sedih) dan berani mengejar impian saya. Mengapa saya mengata USM ialah tempat yang sedih? Hal ini kerana saya terpaksa belajar di sini dan belajar sesuatu yang saya langsung tidak berminat. Dulu, saya beritahu diri sendiri, asalkan boleh masuk universiti, pastilah saya akan rajin belajar tetapi semuanya bukan seperti yang dijangkakan. Sekiranya anda tidak minat dengan kursus anda, anda akan berasa cukup tertekan dan tekanan hidup saya cukup membuat saya gila. Untuk membebaskan tekanan, saya selalu “lari” ke KL dan membazirkan beribu-ribu duit untuk membeli belah.
Setelah berbincang dengan mak, saya membuat keputusan untuk belajar di KL tentang pengetahuan asas untuk menjadi seorang pramugara. Di sana, boleh dikatakan merupakan masa yang paling gembira dalam hidup saya. Saya dengan beberapa kawan yang bercita-cita untuk menjadi pramagara telah belajar banyak ilmu pengetahuan berkaitan dengan pramugara. Kami berjanji antara satu sama lain untuk mengejar impian bersama-sama dan ingin merealisasikannya. Semasa belajar di KL, banyak kawan saya di USM dan rakan-rakan lain berasa saya amat bodoh kerana sanggup mengorbankan degree saya untuk menjadi seorang pramugara. Walau bagaimanapun, ini merupakan impian saya dan saya betul-betul berminat. Walaupun mahu saya korbankan apa-apa saja, saya pun sanggup. Mungkin saya betul-betul disumpah atau rezeki saya memang belum sampai, saya gagal dalam interview Air Asia. Saya berjaya masuk ke peringkat terakhir tetapi tidak tahu atas sebab apa, saya tidak dipilih oleh mereka. Kawan baik saya semua telah Berjaya dan meninggalkan saya. Kini, kawean baik saya telah berkhimat dalam Air Asia. Bukan sekali saja saya cuba untuk menghadiri temu duga untuk menjadi pramugara tetapi saya masih gagal. Saya telah cuba sebanyak 3 kali tetapi setiap kali masuk ke peringkat akhir, saya tidak mendapat apa-apa balasan daripada Air Asia.
Kini, saya merupakan pelajar tahun akhir USM dan tidak lama lagi saya akan dapat degree saya. Adakah saya masih sanggup menghadiri temu duga pramugara? Mak saya mula membantah saya kerana pada pendapatnya, lebih baik saya habiskan pelajaran saya terlebih dahulu sebelum pergi temu duga. Mak, saya memang mengalami tekanan yang besar semasa berada di USM dan saya langsung tidak minat untuk meneruskan pelajaran. Sekiranya boleh, saya sanggup meninggalkan USM walaupun saya hampir habis belajar. Saya tahu tentang kamu menaruh harapan yang tinggi kepada saya kerana antara 3 adik-beradik, saya seorang saja yang berjaya masuk universiti dan saya tahu anda amat kagum dengan pencapaian saya. Tapi, mak, saya sangat sedih dan mengalami tekanan yang besar. Adakah anda cuba berfikir dari pihak saya? Disebabkan mahu menggembiraka anda, adakah saya mesti habiskan degree saya? Impian saya ialah menjadi seorang pramugara lah…. Kini, anda minta saya untuk menyambungkan pelajaran sehingga master degree, andakah anda faham perasaan saya?
Sekarang, saya dalam perjalanan balik ke Sarawak. Semasa saya menaik penerbangan dari penang ke KL tadi, saya terjumpa kawan baik saya dalam kapal terbang. Dia merupakan kawan baik saya semasa belajar kursus pramugara dan kini dia telah memakai uniform pramugara. Saya amat gembira boleh berjumpa dengan dia dan kami telah bersembang dalam kapal terbang. Disebabkan dia perlu bertugas, kami tidak mempunyai masa yang panjang untuk berbual tetapi dia memberitahu saya tentang penerbangan tersebut merupakan penerbangan terakhirnya pada hari ini dan kami telah berjanji akan bertemu di Coffee Bean semasa tiba di KL. Saya mengambil peluang ini untuk bergambar dengannya dan kami telah banyak bersembang dengan kehidupan masing-masing. Dia menggalakkan saya untuk terus berusaha menjadi seorang pramugara dan harap satu hari nanti, kami boleh bertugas bersama-sama. Saya memang tidak akan putus asa tetapi saya hanya mempunyai masa yang sangat sikit untuk mengejar impian saya. Hal ini disebabkan saya hanya tinggal satu sem untuk mendapat degree saya dan sebelum saya menghabiskan pelajaran saya, saya tidak akan menghadiri apa-apa temu duga. Pada bulan Mei tahun depan, saya akan tinggal di KL sehingga saya balik ke USM untuk menghadiri konvokesyen saya pada bulan ogos. Dalam 3 bulan itu, saya akan menghadiri semua temu duga pramugara dan haraplah saya akan berjaya. Sekiranya saya gagal lagi, saya akan balik ke Sarawak atau terus menjadi cikgu tuisyen di Penang atau KL. Saya telah bosan menjadi cikgu tuisyen selama 3 tahun di USM dan saya betul-betul berharap satu hari nanti, saya akan berjaya bertugas di bawah mana-mana syarikat penerbangan untuk bekerja sebagai seorang pramugara.
Mungkin anda akan berasa adakah berbaloi bagi seorang “degree holder” untuk menjadi pramugara? Pada pendapat saya, asalkan itu impian saya, segala-galanya adalah berbaloi. Doakanlah supaya satu hari nanti, saya boleh menjadi pramugara mana-mana syarikat penerbangan dan mengkongsikan kehidupan saya sebagai seorang “Flight Attendant”….
Subscribe to:
Posts (Atom)
